نویسنده : محسن ربیعی
امام رضا (ع) به همه علوم و دانشهاى بشرى، از
گذشته و حال و آینده عالم بود و دانش آن حضرت به احکام الهى و معارف دینى و تفسیر
و تأویل آیات قرآن محدود نمى شد. از امام صادق (ع) در روایتى نقل شده است:
«انَّ عِنْدَنا عِلْمَ ما
کانَ وَ عِلْمَ ما هُوَ کائِنٌ الى انْ تَقُومَ السَّاعَةُ»[1] بتحقیق،
علم گذشته و علم آینده تا زمان بر پایى قیامت، نزد ماست.
این بیان، فراگیر است و همه رشتههاى علوم را
مىگیرد. برخوردارى امامان (ع) از چنین دانش
گستردهاى لازمه امامت و رهبرى آن بزرگواران است.
امام
صادق (ع) در سخنى فرمود:
«اللَّهُ اجَلُّ وَ اعَزُّ
وَ اکْرَمُ مِنْ انْ یَفْرِضَ طاعَةَ عَبْدٍ یَحْجُبُ عَنْهُ عِلْمَ سَمائِه وَ
ارْضِه»[2]
خداوند، بزرگتر، عزیزتر و گرامى تر از آن است که
طاعت و پیروى از بنده اى را (بر دیگر بندگانش) واجب کند، ولى (درهاى) دانش آسمان
و زمینش را بر روى او ببندد.
