فطرت الهی - دلسوخته ای منتظر

سلام بر شما، سلام بر شمایی که آقا و مولایم هستی،شمایی که جان جهان و واسط فیض ارض و سماء ی، آری شما ،همان که نامت هم نام رسول خداست و صفتت مثل او رحمة للعالمین است سلام بر تو مهدی جان.

این روزها غم بر سینه ات سنگینی می کند غم فوت نبی اکرم صلی الله و علیه و آله، غم امام حسن علیه السلام و امروز غم جدتان اما رئوف علی ابن موسی الرضا. آقا جان بقیة الله آجرک الله.

غرببتت را امروز یک لحظه احساس کردم. نه اینکه خودم بفهمم ،آقا علی بن موسی به من فهماند. سیر تاریخ را در نظرم آورد تا بهتر غربتش را درک کنم. از غدیر شروع کرد. آن وقتی که همه بخن بخن گویان به مولایم علی تبریک گفتند، نگاهشان به مولایم علی جز خلیفه ی مسلمین بیش نبود و از او جز رتق و فتق امور چیزی نمی خواستند. به گمانم خود مولا هم می دانست که نمی دانند. آنها پیامبر را هم به سختی پذیرفته بودند. چنین کسانی که باورهاشان با شرک دوران جاهلیت آمیخته بود، باورشان نمی شد که علی علیه السلام واسطه ی فیض الهی و تدبیر کننده ی زمین و آسمان باشد. این حرف ها خیلی با ذهنشان فاصله داشت؛ نهایت می گفتند علی عالم ترین مرد جزیرةالعرب است و علم صحابه در مقابل آن مثل قطره ای در مقابل دریاست.یا علی تو غریب بودی اما دوست و دشمنت پیدا بود. شیعیانت مثل ستارگان در آسمان روی زمین می درخشیدند. شیعیانی مثل کمیل ،مقداد، سلمان.

اما امام حسن،وقتی که صلح کرد کمی غریب تر شد، شیعیان شروع کردند به سرکوفت زدن، که ای مذل المومنین تو باعث شرم ساری ما هستی. یا  علی اگر تو را یاری نکردند و سلامت را جواب ندادند دیگر به خود جرات ندادند که تو را سرکوفت بزنند. چه کنم که نمی دانند شماها چه هستید و که هستید. خودشان را عقلی در کنار شما می دانند. حال آنکه خدا درباره نبی اش فرمود: رسولم کتاب است و علی علم الکتاب. کسی که بخشی از کتاب در دستش بود چه اعجاب ها برای سلیمان کرد. ولی امان از کم خردی که علی علیه السلام خود فرمود: (مردم دشمن چیزی هستند که نمی دانند).

اما غربت آل پیامبر به همین جا ختم نشد. نوبت به حسین علیه السلام رسید. شیعیان حالا امام را کمی بیشتر شناخته اند. نه اینکه فهمیده اند امام فردی است مفترض الطاعه و واجب الاطاعت ، بلکه فهمیده اند سبک مدیریت سه خلیفه اول با سبک حضرت رسول فاصله ها دارد و آخورشان به خطر افتاده است. لذا امام را برای آباد کردن آخور می خوانند؛ جز چند تن در آن سیل نامه حق امام را ادا نکردند و امامت همچنان مظلوم ماند.

امام سجاد غربتش بیش از پیش بود آنچنان که جز در سایه دعا و گریه و مناجات نمی توانست پیامش را به شیعیان برساند. عجب زمانه ایست آنکه خلیفه ی خداست باید احتیاط کند و آنکه شیطان از زبانش سخن می گوید تبلیغات و همه چیز به دست اوست.

در غربت امام باقر و امام صادق علیهما السلام همین که چهار هزار شاگرد پای درسشان می نشست اما ده تای آنها شیعه نبود. خیلی از کسانی که بعد ها شیعه شدند شاگردان همین سنی ها بودند. می آمدند پای درس امام صادق بخاطر ارادتی که به حضرت رسول داشتند. نمی دانم ارادتشان بود یا منفعتشان که می آمدند. آخر امام علم لدنی دارد و نمی شود از آن گذشت. بالاخره مالک بن انس با همین شاگردی ها توانست خودش را به جایی برساند. هرچند که ما می گوییم امام علمش الهی است و بی پایان، اما شاگردان سنی امام چنین نظری نداشتند می گفتند علمش مثل جدش دریاست.

غریبی از این بیشتر که حرفت را بشنوند و حجتت را بشناسند اما شبانه تو را از خانه بدون عمامه به بیت الکفر ببرند قربان غریبی ات آقا موسی بن جعفر امام کاظم. چه شد حتی یک شیعه صدایش در نیامد و تو 11 سال غریبانه زندانی شدی و در غل و زنجیر ماندی. چرا هر چه پیش می رفت غربت شما آل رسول بیشتر می شد. مگر نفرمود مودت فی القربا پس چرا گفتید غریب الغربا. آیا این فریاد امام رضا نیست به شیعیان جهان که اگر من در بین شمایم  پس چرا این قدر غریبم و مامون مرا به راحتی جابجا می کند تحت فشار قرار می دهد و مسموم می کند. پس شما کجایید ای شیعیان. بصیرتتان کجاست؟ تا به کی منتظرید تا امام سخن بگوید تا شما کاری کنید؟ فریادی از این بلندتر که «انا غریب الغربا». آیا این همان فریاد «هل من ناصر ینصرنی» نیست که از حلقوم امام بلند است. آیا کسی که در طوس جمعیت هزار نفری به استقبالش می آید باید چنین فریادی بکشد.

یا رضا تو غریبی چرا که در اوج قدرت تنهایی. در اوج علم و کرامت تنهایی، مثل علی نیستی که دشمن داشته باشی و کمر به زمین زدنت بسته باشند. در اوجی و همه تو را عالم آل محمد خطاب می کنند. پس چه شد که بعد تو یکی یکی امامان را به انزوا کشاندند و به شهادت رساندند. امان از مکر مامون که در جان مردم کم خرد مثل زهر اثر کرد و انان را مسموم ساخت. و این غربت به جایی رسید که الآن بیشتر از هزار سال است که تو یا صاحب الزمان در این تنهایی و غربت مانده ای.

به خدا راست گفت پیامبر اعظم که «من لم یعرف امام زمانه مات میتة الجاهلیه» کسی که امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلی مرده است. هزار گناه می کند و در نماز هم برای آمدنت گریه می کند، اشکال ندارد که نجاتش از گناه را به دست تو ببیند، اما زشتی اش به آن است که گناهش را گناه نمی داند و تو را برای آخورش می خواهد.

آقا جان ببخش که نتوانستیم برایت مقداد باشیم. مقداد که هیچ ، ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم، هنوز دستمان و دامنمان به گناه آلوده است ولی خودت می دانی که خوشحال نیستیم و و تلاشمان را می کنیم. اما تلاش ما کجا و امدادهای غیبیت کجا.

اما حرف آخرم این است آقا جان، چند وقتی است فهمیده ام تا تو مرا بلند نکنی تلاشم به جایی نمی رسد. پس مرا بلند کن تا من هم این شعر را برایت بخوانم:

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد              رخ شطرنج نبرد آن چه رخ زیبا برد

تو مپندار که مجنون سرِ خود مجنون شد             از سمک تا به سماکش کشش لیلا برد

من به سرچشمه ی خورشید نه خود بردم راه     ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد