در ادامه پست های قبل راجع به فطرت ....
وقتی می خواهیم به سبک دین زندگی کنیم باید پیش از آنکه به دین رجوع کنیم به فطرت انسانی رجوع کنیم و ببینیم چه حدی از رفتار ما فطری و چه حدی از آن غریزی است. آنگاه برای کسب جزئیات آن رفتار به دین مراجعه کنیم. شاید بعضی بگویند که خوب از اول به دین مراجعه می کنیم تا هر دو را دین به ما نشان دهد. جواب این است که خیلی وقت ها دین اشاره ای به یک نکته ی کلیدی کرده و رد شده است اما درک آن مبتنی بر این است که انسان توجهی به فطری بودن و غریزی بودن رفتارها داشته باشد تا بتواند از آن آموزه استفاده کند.
مثلا قرآن می گوید:
إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً[1]
یعنی گوش و چشم و دل- همه- بازخواست خواهند شد. و از آنها سوال می شود.
خب مسئول بودن و مورد سوال بودن فطری است یا غریزی؟؟
بهتر است برای جواب ببینیم اگر قیامتی باشد و مورد سوال قرار گیریم از چه چیزی از ما سوال می شود؟
از خوردنی ها و آشامیدنی ها ،از سرپناه ها و لذت هایی که برده ایم و .... خوب اگر قرار باشد از این ها سوال شود چرا خدا باید از ما سوال کند اما از حیوانات سوال نکند؟؟ این ها تماما چیزهایی است که حیوانات هم مصرف می کنند و بهره می برند با کم و زیادش، پس آنها هم باید مسئول باشند و مورد سوال قرار گیرند و لذا نمی شود پذیرفت که مسئول بودن در این حدش فطری باشد. چون مسئولیتی فراتر از حیوانات وجود ندارد که ما آن قسم مسئولیت را فطری بدانیم.
به نظر شما انسان در برابر کدامین
نعمت است که مسئول است و باید پاسخگو باشد؟
+بخشی از مباحثات فطرت با آ‌قای اسد نژاد
از خیلی چیزها.... که مسئولشان هستیم.... و باید پاسخ بگوییم...
اما
به نظرم از نعمتی که بزرگتر است. احادیث چیزهایی را شمرده اند. از جوانی و سلامت و مال و چیزهای دیگر...
می شود کلی گفت از نعمت خرد و عقل... یا نعمت وجود و هستی....
ولی شاید از نعمت «ولی نعمت» مان.... که ...
بی خیال
نمی دانم.