فطرت الهی - دلسوخته ای منتظر

      !!!!!لطفا با حوصله بخوانید ارزش وقت تلف کردن را دارد!!!!!

      [عرفان اسلامی]

-     - امام صادق7 فرمودند به خدا قسم آنها از آنچه که پیامبر آوردند هیچ چیزی را ندارند غیر از قبله[2].

- امام صادق7 فرمودند آیا می‏دانی چرا امر شدید به اینکه بر خلاف سخنان عامّه عمل کنید؟ عرض کردم نه. فرمودند به این دلیل که هرچیزی که امیرالمؤمنین7 به آن معتقد بود امت با او مخالفت کرد و غیر آن را عمل کرد به خاطر اینکه امر او را باطل کنند. آنها از امیرالمؤمنین7 سؤال می‏کردند و بر خلاف آن عمل می‏کردند برای اینکه امر را بر مردم مشتبه کنند[4].

اهلبیت:به شدت از اینکه از اهل سنت تبعیت شود و به سخنان و روایات آنها اعتنا شود، نهی کرده‏اند و حتی فرموده‏اند که با روایات آنها مخالفت شود. طبق این روایات، روایاتی که به نظر اهل سنت صحیح است نباید عمل شود، چه رسد به روایاتی که خود آنها اعتراف به جعلی بودن آنها می‏کنند.

حال سوال اساسی این است که بر چه مبنایی عرفان اسلامی را بنا کنیم و همگان را به این مسیر دعوت کنیم؟

[مبنای معرفت نفس]

اولین کتابی که روایات معرفت نفس را بیان کرده است، کتاب غرر الحکم است که هیچ یک از احادیث معرفت النفس آن هیچ سندی ندارند. نه اینکه اسناد آنها ضعیف باشد بلکه کاملاً مرسل هستند و این روایات در کتب معتبر شیعه و کتبی که هم عصر ائمه:بوده‏ اند، بیان نشده است. کتب دیگر هم که این روایات را نقل کرده‌اند کاملاً مرسل و بدون هیچگونه سندی آنها را نقل کرده‌اند[5].

کتاب غرر الحکم که روایات معرفت نفس را آورده است، متعلّق به قرن 6 هجری است و در کتب اصلی شیعه اثری از این روایات نیست. اما باید گفت که این روایات، اولین بار در کتب اهل سنت نقل شده است واولین بار کتاب التوحید ماتریدیه آن را نقل کرده است[6]. (قرن4) البته بیشتر علمای متقدّم اهل سنت این روایات را منسوب به پیامبر6 می‏دانند و در طول زمان این روایت منسوب به امیرالمؤمنین7 شده است.

اما نکته قابل توجه این است که :

اولاً: این روایات معرفت النفس در هیچ یک از کتب حدیثی اهل سنت هم نیامده است بلکه در کتب کلامی و تفسیری آنها آمده است و محدّثین اهل سنت هم این روایت را نقل نکرده‌اند.

ثانیاً: در هیچ یک از این کتب هم هیچ سندی برای آن ذکر نشده است.

ثالثاً: بسیاری از علمای اهل سنت تصریح کرده‌اند که این روایت از پیامبر6 نیست و هیچ سندی ندارد و جزء روایات جعلی است و برخی تصریح کرده‌اند که این روایت جزء اسرائلیات است.

حال با وجود اینکه این روایات از مخالفین اهلبیت: گرفته شده است و حتّی خود آنها هم اقرار به جعلی بودن این روایات دارند، چرا طریق معرفت نفس به عنوان بهترین راه معرفت الله معرفی می‏شود؟

تعجب است، وقتی سخن از کتاب کافی و کتب شیخ صدوق و شیخ طوسی و بزرگان دیگر می‏شود که نزدیک به عصر معصومین و بعضاً در زمان غیبت صغری بوده‌اند، تمام روایاتی که نقل کرده‌اند از نظر سند، بررسی شده و اگر یک نفر ضعیف یا مجهول در سند روایات باشد آن را کنار گذاشته و به آن عمل نمی‏کنند.

کتاب کافی محصول تلاش 20 ساله‏ ی مرحوم کلینی است و شیخ کلینی کسی است که تمام علمای شیعه بدون استثناء او را توثیق کرده‌اند و حتی علمای اهل سنت هم به او ثقة الإسلام گفته‏اند. در زمان غیبت صغری زندگی می‏کرده اما با این وجود از تمام نواب اربعه امام زمان: معروف تر و مشهورتر بوده است و همگان به او اعتماد و اطمینان داشته‌اند. خود او در مقدمه کتابش می‏نویسد که جوانی از شیعیان به من گفت کتابی تألیف کن که روایات صحیح را جمع آوری کرده باشد. کتاب او برگرفته شده از کتب چهارصد‏‏گانه‏ ای است که اصحاب ائمه: آنها را نوشته‏ اند، اما با این وجود تک تک روایات را بررسی سندی کرده و در نهایت هم بیشتر روایاتش را تضعیف می‏کنند!!

بقیه روایات و کتب علمای بزرگ را هم همین گونه بررسی می‏کنند، اما وقتی نوبت به روایات معرفت نفس می‏رسد که اولین بار در کتاب غررالحکم در قرن 6 هجری! ذکر شده است و صاحب کتاب هم از بزرگان نبوده و عقاید او معلوم نیست، کسی نمی‏داند شاگرد چه کسی بوده و چه شاگردانی داشته است و این روایات را از چه منبعی گرفته است، در منابع گذشته هم روایات معرفت نفس ذکر نشده و هیچ اثری از این روایات در کتب علمای سلف نیست، تمام روایات هم بدون هیچ گونه سندی ذکر شده است و با هیچ مبنای رجالی نمی‏توان به این روایات عمل کرد، اما با این وجود بدون نگاه به سند و منبع آن، آنها را نقل کرده و در کتب و سخنرانی‏‏ها بیان می‏کنند و مبنای عرفان شیعی قرار می‏دهند و چندین کتاب در شرح و توضیح آن می‏نویسند و با همین روایات، بهترین و تنها راه سلوک را معرفت نفس معرفی می‏کنند و بدون توجه به دیگر روایات ائمه:، همگان را به این مسیر دعوت کرده و آن را رأس همه معارف معرفی می‏کنند.

[اهمیت معرفت النفس در کلام معصومین]

اگر بهترین و نافع ترین شناخت، معرفت نفس است و مهمترین وظیفه هر انسانی شناخت نفس است چرا اهلبیت: در مورد این شناخت و ارکان آن و اینکه معرفت نفس به چه معناست و چگونه انسان باید خودش را بشناسد چیزی نفرموده‌اند؟ علم طب از علومی است که ایشان سفارش به یادگیری آن کرده‌اند و به جهت اهمیت آن، خود ایشان هم آن علم را تعلیم داده و هزاران مسأله طبّی را بیان کرده و انواع بیماری ها و راه درمان و انواع مزاجها و ... را فرموده‌اند. در مورد علومی مثل فقه و تفسیر و ... نیز اینگونه است که به دلیل اهمیت این علوم، جزئیات آنها توسط ایشان بیان شده است.

حال آیا ممکن است علمی را به عنوان بهترین و مهمترین و بالاترین علم معرفی کرده و شناخت آن را وظیفه هر انسانی بدانند و آن را بهترین راه خداشناسی معرفی کنند اما در مورد جزئیات آن هیچ چیزی بیان نکنند؟ یا اصول و ارکان این علم را مطرح نکنند؟ و یا هیچیک از اصحاب و شاگردان ایشان در مورد این علم سؤالی نپرسیده باشند و در هیچ کتابی از کتب اصلی شیعه مسأله‏‏ ای به این عنوان مطرح نشده باشد؟

آری، اگر معرفت نفس به‌اندازه مسائلی مانند خوردن و خوابیدن و لباس پوشیدن و مسافرت و ... اهمیت داشت، حداقّل به‌اندازه همین مسائل در زمان معصومین مطرح شده و به ‌اندازه روایاتی که در این ابواب آمده است در مورد معرفت نفس هم سخنانی از اهلبیت: می‏رسید و به‌اندازه‌ای که جزئیات این امور بیان شده است، جزئیات معرفت نفس بیان می‏شد و یا یک نفر از اصحاب و شیعیان یک سؤال از ایشان در مورد معرفت نفس می‌پرسید تا نیاز نباشد دست به دامان دشمنان اهلبیت: شویم.

وقتی بهترین راه معرفت الله، معرفت نفس می‌شود، آنگاه باب مکاشفات و معرفت شهودی باز می‌شود. مسأله‏‏ای که هیچ یک از ائمه: به آن توصیه نکرده و هیچ یک از اصحاب و شیعیان و شاگردانشان را به آن دعوت نمی‏کردند و هیچگاه برنامه و دستورالعملی برای کشف و شهود نداده‏‏ اند، بلکه در موارد متعددی این مکاشفات را شیطانی دانسته و مدّعیان آن را لعن کرده‏‏ اند:

شخصی برای امام رضا7 این حکایت را از یونس بن ظبیان نقل کرد که یونس گقت:

 در یکی از شبها من در طواف بودم. ناگهان ندایی از بالای سرم شنیدم که می‌گفت:‌ای یونس! اننی انا الله لا اله الا انا فاعبدنی و اقم الصلوة لذکری.‌ای یونس من خداوند هستم، هیچ خدایی جز من نیست، من را عبادت کن. و برای یاد من نماز بگزار. من سرم را بلند کردم، در همان حال جبرئیل را دیدم[7].

امام رضا7 به شدت خشمگین شدند و فرمودند: از پیش من برو، خداوند تو را و کسی که این حکایت را برای تو نقل کرده لعنت کند. خداوند یونس بن ظبیان را هم لعنت کند، هزار لعنت که بعد از هر کدام هزار لعنت دیگر باشد، لعنتی که هر کدام تو را تا قعر جهنم می‌رساند. بدان، آن که او را ندا داده کسی جز شیطان نبوده است. یونس بن ظبیان با ابوالخطاب در بدترین عذابها با همدیگر هستند، به همراه دوستانشان با همان شیطان، با فرعون و آل فرعون. این را من از پدرم درباره او شنیدم. یونس بن عبدالرحمان گوید: این مرد برخاست و بیرون رفت. هنوز ده قدم از در دور نشده بود که افتاد و مرد و جنازه‌اش را بردند... [8].

در جایی که هیچ یک از ائمه:، دعوت به راه کشف و شهود نکرده‌اند و اینگونه برخی از مکاشفات را شیطانی دانسته‌اند، چرا باز هم بهترین راه شناخت، معرفت شهودیِ نفس بیان می‌شود؟ چه بسیار کشف و شهودهایی که در اثر ارتباط با اجنّه اتفاق بیفتد و چه بسیار مکاشفاتی که از راه ریاضتهای باطل به دست می‌آید و شخص را در گمراهی بیشتر فرو می‌برد.

اگر راه شناخت خدا معرفت نفس است، پس چرا خدای متعال این راه را برای بندگانش بیان نکرد و اینگونه فرمود:

«وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی وَمَا أُوتِیتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِیلاً (اسراء85)» «و از تو درباره روح‏ سؤال مى‏کنند، بگو روح از امر خدای من است و جز علم‌اندکی، به شما داده نشده است»

چرا در جواب این سؤال، از صفات و خصوصیات و عظمت روح چیزی نفرمود و راه سلوک إلی الله را برای مردم بیان نکرد؟ و چرا مسلمانان در مورد معرفت نفس و راه خود شناسی چیزی از پیامبر6 نپرسیدند؟

[مبنای معرفت امام]

اما راهی که اهلبیت: برای سلوک إلی الله بیان کرده‌اند راه دیگری است که در سخنان ایشان، بسیار در مورد آن تأکید شده است.

براساس بیانات نورانی اهلبیت: تنها راه عرفان و سلوک إلی الله معرفت امام است. معرفت امام مهمترین نیاز هنگام مرگ، عامل نجات از صراط و حساب، عامل امنیت و آسایش در برزخ و قیامت، اولین و اصلی ترین وظیفه شیعه، هدف خلقت انسان و هدف بعثت انبیاء است.

زیارات وادعیه‏ ای که در ایّام مختلف روز و ماه و سال به خواندن آنها سفارش شده است، ما را به امام شناسی دعوت می‏کند نه معرفت نفس. مناسبتهای مختلف سال مانند محرّم و صفر و ایّام فاطمیه و ماه رمضان، همگی بهانه‏ ای است برای شناخت اهلبیت:. ادعیه ماه رجب و شعبان و رمضان و دیگر ادعیه مانند ندبه و سمات و توسل و زیاراتی مثل عاشورا و جامعه کبیره که سفارش به خواندن هر روز آنها شده است و بقیه ادعیه و زیارات، همگی ما را به سمت معرفت امام سوق می‏دهد و اهمیت این موضوع را بیان می‏کند.

بیشترین تعداد روایات در موضوع معرفت امام است و در هیچ یک از مسائل اعتقادی، اخلاقی، تفسیری، تاریخی، احکام و ... به‌اندازه یک دهم مسأله‏ی معرفت امام، روایت وجود ندارد.

اصحاب و یاران ائمه: و علمای بزرگ شیعه در مورد معرفت امام و شناخت حجت، کتابهای مستقلی مثل ارشاد و بصائر الدرجات و ابواب متعددی در کتب روایی آورده‏اند. طبق این روایات، عرفان حقیقی فقط و فقط معرفت امام است و یگانه راه شناخت و قرب الهی، از طریق امام است.

و چه زیبا فرمود امام باقر7: رطوبت را می‏مکند و نهر عظیم را رها می‏کنند. گفته شد نهر عظیم چیست؟ حضرت فرمودند: پیامبر6 و علمی است که خدا به او داده است[9].

آری، اهلبیت: و سخنان گهربار ایشان را رها کرده‌ایم و به دنبال قیل و قال و سخنان جعلی هستیم. به جای اینکه مبنای عرفان شیعی را از روایات متواتر و صحیح و از منبع آن بگیریم، از روایات جعلی و از اهل سنت اخذ می‏کنیم. اینجاست که باب بدعتها و عرفانهای دروغین و مکاشفات شیطانی و انحرافات دینی باز می‏شود.

اینجاست که در عرفه دم از معرفت النفس می زنیم نه معرفت امام، حال آنکه عرفه روزیست که ابراهیم در آن به معرفت امام رسید. عرفه روزی است که مقدمات غدیر فراهم شد و عرفه روزی است که خدا شناخته می شود و خدا جز با شناخت حجتش شناخته نمی شود. که فرمودند:

اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَکَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِیَّکَ اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِی رَسُولَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَکَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَکَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَکَ فَإِنَّکَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَکَ ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی[10].»

آری، تنها راه نجات از فتنه‌هایی که در طول تاریخ بشریت شدیدترین فتنه‌ها هستند، فقط و فقط معرفت امام است.

!!!!بر شما باد به خواند لااقل یک بار اصول کافی!!!!